مبارک باد ای سرو روان این سر کشیدن ها
ز کثرت ها بریدن ،سوی وحدت پر کشیدن ها

روزی از سلسله روزهای روزگاران، «رضا» در زنجان چشم گشود و تصاویر دنیای ناشناخته در روزنه باریک دیدگانش فرو ریخت. مرور زمان به او شکل و شخصیت داد و زمان و زندگی برایش بوته گداختن‌ها شد. این گداختن‌ها معیار وجود و جوهر ذاتش را مشخص کرد. به دبستان رفت و بعد در دانشسرای مقدماتی معلم شد. سپس از همان راه به دانشگاه رفت و فیزیک خواند، دبیر شد و به درس و بحث علوم دینی پرداخت.

چه بسیارند افرادی که حرکت در مسیری مشخص را برای خود انتخاب می‌کنند و رضا روزبه هم یکی از این گونه رهروان تلاشگر وادی زندگی بود، تصویر روزبه تا اینجا مانند بسیاری دیگر است. در فتنه آذربایجان (1324) که دامنه آن به زنجان هم کشیده شد اصحاب فرقه دمکرات او را تنها به خاطر اعتقادات راسخش به مبانی مذهبی به زندان افکندند، به قول خودش در عرض چند شب، موهای سرش به سفیدی گرایید. احتمال اعدامش می‌رفت. شب‌های زندان زنگار دلبستگی به دنیای مزبله آسای ما را از آیینه دلش زدود. با برطرف شدن این فتنه بلشویک ساخته، آزاد شد ولی مویش به سیاهی بازنگشت! با رابطه و اخلاصی که در شب‌های طولانی و دیرگذر زندان با خدای خویش برقرار کرده بود خود را یافت.

در سفری به زنجان با مردی آشنا شدم که در تهاجم روس ها به خط‍ّه آذربایجان با استفاده از امکانات خود خدمات بی شائبه ای را ارائه کرده بود. این شخص محمودخان ذوالفقاری مشهور به (سلطان خمسه) بود. او در خطّه زنجان و محدوده آذربایجان، یلی شایسته بود که با روس ها جنگیده بود و در بیرون راندن آنان نقش موثّری داشت. ضمن صحبت با وی، سخن از مرحوم روزبه به میان آمد، نکته بسیار پراهمیّتی از وی شنیدم. او با تمامی شجاعتی که داشت گفت: “اگر شما در زنجان آدم دیدید بدانید حتماً شاگرد آقای روزبه بوده وگرنه نه” از سفر که بازگشتم حضور آن فقید سعید رسیدم و سلام محمودخان را به ایشان ابلاغ نمودم و جمله ای که گفته بود به ایشان عرض کردم، ایشان با لحنی بزرگوارانه و با ملاحت خاصّی که منحصر به ایشان بود فرمودند: محمودخان مرد مزاحی است گاهی از این شوخی ها می کند” در صورتی که محمودخان با یک بعد از موقعیتّی که از او مشاهده شده بود آدمی فوق العاده بود و در حفظ آب و خاک در زنجان از خود نبوغ نشان داده بود که این عمل وی زبانزد خاص و عام بود. خود مورد احترام کامل اهالی زنجان و حومه بود لکن خود را مرید حلقه به گوش مرحوم فقیه سعید استاد فرزانه آقای روزبه می دانست.

روزبه معلم توانایی بود که با خط خوش اخلاص بر صحیفه دل جوانان، آیین هدفداری نگاشت و علم هدفمند را با عمل صالح، در جان ایشان به هم آمیخت. هنوز از پس سال‌ها، عطر شب بوی کلام او مشام جان‌ها را می‌نوازد و نسیم سخن ملکوتی او، چهره شاگردان مخلص را از غبار می‌شوید.روزبه تمامی دل را به عشق زنده ساخت، اما این تمامی داستان نبود. او گل واژه‌های ایمان را به منقار می‌گرفت و صبورانه، بر شاخسار علم «علوی» به کام تشنگان، می‌نشاند. سیمایش به دل‌ها می‌وزید و سکوتش همه غریو آگاهی بود. نگاه پرعطوفش همه کلام بود و کلام پرخروشش، عطر آفتاب شرق را بر بام دل‌ها می‌افشاند.شاگردان او به خاطر دارند وقتی درس قوانین نیوتن را به پایان می‌برد، دست بچه‌ها را می‌گرفت و به دنیای پاک و خیال‌انگیز نیوتن می‌برد. همه را در معبد علم به صف می‌کرد تا شاهد سرگشتگی و حیرت نیوتن باشند؛ آنجا که از قول نیوتن می‌گفت: نمی‌دانم دنیا در من چگونه خواهد نگریست. اما من خود را همچو کودک نادانی می‌دانم که در ساحل دریا سرگرم بازی و در جستجوی سنگریزه‌ای نرم‌تر و صدفی زیباتر از سنگریزه‌ها و صدف‌های معمولی است، در حالی که اقیانوس بیکران حقیقت در برابرم کشف نشده گسترده است.او همانجا «تئوری نسبیت عام» را درس می‌گفت و سپس با انگشت سبابه، سخن «انیشتین» را به سر در معبد علم نشان می‌داد که: «هر آن کس که ایمان ندارد، او را به این معبد راهی نیست.»آنها که محضر او را یافتند، روزبه را برای همیشه در جان‌هاشان نوشتند و آنها که او را ندیدند، طنین پیام او را به جان نیوشیدند.

برجسته ترین خصلت استاد با توجه به فضل و کمال و عنوانش، تواضع و فروتنی و بی تکلّفی وی بود به طوری که حتّی بر تواضع خود تظاهر هم نمی کرد.

در مدرسه علوی دانش آموزان در دو‌محل غذا می‌خورند: یکی بوفه مدرسه بودکه درآن همیشه غذای‌گرم توسّط آشپز مدرسه تهیّه می شد، دومی سالن نمازخانه بودکه سفره‌ای پهن می‌کردند‌و‌تعدادی از دانش‌آموزان‌از‌منزل غذا‌می‌آوردند‌ و‌ هنگام ناهار هر کس غذای خود‌را‌می‌آورد‌و‌بر‌سر‌سفره می‌نشست‌و غذا‌می‌خورد.‌استاد در طول‌7 سالی‌که من‌شاهد بودم‌از‌غذای‌بوفه‌استفاده‌نکرد‌و ‌هر‌روز‌ظهر ‌وقت صرف ناهار ‌غذای خود‌‌را‌ ازاطاق خدمتگزاران می گرفت- حتی نمی گفت برایش بیاورند- و سر سفره دانش آموزان می‌نشست و غذای بسیار ساده خود را که هیچ گاه از نان و پنیر و انگور یا نان و شیر و خرما تجاوز نمی کرد تناول می فرمود.