در سوگ دختری که زینت پدر بود و تکیه گاه برادران معصومش؛ حضرت زینب کبری علیها السلام
می نشنیم و درس بزرگ او را در تکرار می کنیم که در اوج اندوه روزگاران فرمود: « ما رَأَیتُ اِلّا جَمیلا…»
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یک دم سپر شوند برای برادرش
این دو ز کودکی فقط آیینه دیده اند
«آیینه ایی که آه نسازد مکدّرش»
واحیرتا! که این دو جوانان زینب اند
یا ایستاده تیغ دوسر در برابرش
با جان و دل دو پاره جگر وقف می‌کند
یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش
