برای شکست‌خوردن، این که از همون اول بدونی بازنده‌ای، کافیه. وقتی با این دید که لیسانسه‌هاش بیکارن، وارد گود درس‌خوندن می‌شی، بدون که توی این معرکه، بازنده تویی؛ چون امیده که انگیزه میاره و انگیزه باعث تلاش می‌شه.
هرچیزی رو که می‌خواد ناامیدت کنه، بنداز دور. مثل تماشاگر بارسلونا باش که وقتی تیمشون به شیش تا گل نیاز داشت، #ایمان داشتن تیمشون می‌تونه! اون‌قدر این امید زیاد بود که شد و تونستن و یک بازی تاریخی ساختن.
بله! لیسانسه‌ای که درس‌هاش رو به‌جای یادگرفتن فقط پاس کرده، محکوم می‌شه به بیکاربودن؛ ولی وقتی جزو اولین‌های کلاست باشی، مسائل مختلف مربوط به رشتۀ تحصیلی‌ت رو یاد بگیری، وقتی با همۀ وجود دل بِدی به درس و کنارش برای خودت رزومۀ قوی بسازی، لازم نیست کسی برات شغل درست کنه، این تویی که با علمت شغلت رو می‌سازی.
آره، کسی که از همون اول باخته، بازنده‌ست. موقعی می‌تونی حریفت رو شکست بدی که خودت رو نبازی. هرکس خواست امید رو ازت بگیره، بدون داره هوای نفس‌کشیدنت رو ازت می‌گیره؛ پس با همۀ وجود تلاش کن؛ چون امید زنده به تلاشه و بودنش شیرین‌ترین لحظه‌های زندگی‌ت رو می‌سازه.
