«نام من میرزا حسین است و شغلم کتابت.

چهارده ماه پیش به بیماری سختی دچار شدم که تمام طبیبان از درمانم عاجز ماندند. دست به دامان ائمه (ع) شدم که اگر از این بیماری نجات پیدا کنم، در چهارده ماه و هر ماه یک حکایت در وصف حال ائمه (ع) بنویسم.

سیزده حکایت را نوشتم اما چهاردهمین حکایت راکه در خورِ شأن ائمه باشد، نیافتم.

نا امید بودم که چطور نذرم را ادا کنم. تا این که یک ­روز مانده به تمام شدن مهلت به مجلسی دعوت شدم . رغبتی به رفتن نداشتم اما رفتم. چون در جمع بودن مرا از خود خوری باز می­ داشت. و عجیب آن که در آن جا حکایتی بسیار غریب شنیدم که برای مردی به نام محمود فارسی رخ داده ­بود و چون در جزئیات واقعه اختلاف نظر بود و من که از خوشی یافتن چهاردهمین حکایت سر از پا نمی­ شناختم، عزم جزم کردم که هر طور شده، همان روز از زبان محمود فارسی ماجرا را بشنوم، به­ خصوص که فهمیدم؛ منزلش در همان شهر و حتی در نزدیکی است. پس به اصرار از مسلم که حکایت محمود فارسی را شرح داده ­بود، خواستم مرا به خانه او ببرد. حالا از مسلم انکار که؛
« وقت گیر آورده­ ای؟…. مثلا ما مهمان هستیم و باشد فردا…. پاهایم رنجور است و ….» و از من اصرار که فردا دیر است و نذرم فنا می­ شود و.… عاقبت رضایت داد و به راه افتادیم. راست می­ گوید! پیرمردی است؛ زنده ­دل اما پاهایش رنجور است. هم آهسته می­ آمد، هم قدم به قدم می ­ایستاد و با رهگذران خوش و بش می­ کرد. عاقبت طاقت نیاوردم و پرسیدم: «راه زیادی مانده؟…»

مسابقه این کتاب را پس از تعطیلات نوروز برگزار خواهیم کرد.

به تمامی شرکت­ کنندگان در مسابقه، امتیاز «کارنما» تعلق خواهد گرفت و نفرات برتر، جدای امتیاز بیشتر تقدیر ویژه ­ای خواهند شد.

مثل مسابقه کتاب­ خوانیِ قبل، چشم به راه کتاب­ خوانان پرشور روزبه در این مسابقه نیز هستیم.