«موجیــــــم که آســـــودگی مـا عدم ماست»
… و چه برحق می‌گفت! او به راستی موج بود، موجی توفنده که در راه دست‌یابی به هدف، هرگونه سدّی را درهم می‌شکست و ساحل زیبای هدف‌مندی را بیش از پیش هویدا می‌ساخت. ای کاش این موج هیچ‌گاه فرو نمی‌نشست و دریای علم و اندیشه، این چنین سکوتی را به خود نمی‌دید!
همه او را می‌شناختند. همه با او خو گرفته بودند. انگار دیگر نمی‌شد روزی بیاید و آن چهره دوست‌داشتنی و روحانی را نظاره‌گر نباشند.
دیگر همه به او عادت کرده بودند، اویی که والا بود و اندیشمند؛ اویی که با دانش و دیانت، دو بال ساخته بود و به مدد این دو بال تا بلندای سعادت اوج گرفته بود؛ اویی که صادق بود و به صداقت ارج می‌نهاد. او روزبه بود، مردی که در 52 سال عمر پرفروغ خویش به دیدگان نور بخشید، قلوب را تسخیر کرد و در 38 سال کوشش مستمر خود از هیچ تلاشی در راه دست‌یابی به هدف مقدّسش دریغ ننمود. یادش گرامی است و نامش همیشه در قلوب شاگردانش باقی خواهد ماند.
اینک … ما مانده‌ایم و یاد روزبه، ما مانده‌ایم و آرمان‌های روزبه، ما مانده‌ایم و خاطرات آموزنده روزبه … و به او می‌گوییم:
«روزبه عزیز! خاطراتت با وجودمان پیوند خورده است. از تو با فرزندان و نواده‌هایمان سخن خواهیم گفت، به آن‌ها خواهیم گفت که روزبه، بهروزی را برای ما به ارمغان آورد… خدایت بیامرزاد!»
۲۱ آبان ماه،سالگرد آسمانی شدن استاد رضا روزبه بر شاگردان وی تسلیت باد.
