سال‌ها پیش، چیزی به نام گوشی هوشمند، وجود نداشت. تلفن‌های همراه و اینترنت هم به فراگیری امروز نبود. شاید برخی از شما یادتان بیاید که زمانی برای انتقال داده از یک گوشی به گوشی دیگر، نیاز به استفاده از «اینفرارِد» بود! چیزی ماقبل «بلوتوث»! یعنی لازم بود دو گوشی را کاملاً در کنار هم قرار دهیم! این‌طوری، یک عکس، آن‌هم باکیفیت پایین، می‌توانست از گوشی الف به گوشی ب منتقل شود.
اما امروز پیام‌رسان‌ها را ببینید؛ چقدر راحت و در چه حجم بالایی می‌توانند اطلاعات مختلف را در کمترین زمان ممکن، جابه‌جا کنند؛ این امکان جالب‌توجهی است. ولی نکته جالب‌تر اینجاست که این تغییر و تحولات در زمان اندکی رخ‌داده است.
ماقبل «بلوتوث»
فکرش را بکنید، جوجی، پسر چنگیزخان مغول، نقشه حمله به ایران را برای برادرش اوگتای، فوروارد می‌کرد! یا صبح به صبح چنگیزخان به اوگتای پیامک می‌داد که «رسیدی نیشابور، لوکشینتو فعال کن بچه‌ها رو بفرستم اونجا…» اصلاً مسیر تاریخ عوض می‌شد! این‌طوری مغول‌ها دو سه بار زمین را دور می‌زدند و می‌گرفتند!
فضاى مجازى یک صحراى بى‌پایان
امروز، کارشناسان بسیاری سخن از سرعت‌بالای پیشرفت در وسایل ارتباطی می‌‌گویند که به همراه خود، آسیب‌هایی را نیز در پی داشته. یکی از این آسیب‌ها، اختلاف بین سرعت پیشرفت این وسایل و آموزش عمومی در قبال استفاده از این وسایل است؛ چیزی که با عنوان «سواد رسانه‌ای» مطرح می‌شود.
فضاى مجازى یک صحراى بى‌پایان است که از همه طرفش می‌شود حرکت کرد؛ دیگر مثل سابق نیست که شما بخواهید یک مطلبى را بیان کنید، ناچار باشید روى کاغذ بنویسید؛ هر یک نفرى که بتواند با رایانه کار بکند، یک رسانه است.
این دوران و شرایط، نیازمند فراگیری مهارت‌های مختلف از تولید محتوای رسانه‌ای مفید و مستند، تا مواجهه با شبهات و تحریف‌هااست. البته که فضای مجازی چیز خوبی است؛ فرصت است امّا کافی نیست. بعضی‌ها برای اینکه پیام‌هایشان را برسانند، چسبیده‌اند به توییتر، تلگرام و مانند این‌ها؛ اما واقعا این‌ها کافیه است!!؟ ما نیاز داریم به رودررو سخن گفتن، میزگرد، سخنرانی، نشریه، بحث‌های دونفره و سه‌نفره و جلسات تحلیل.
